The bridge over the River Kwai

Vandaag gaan we de highlights van Kanchanaburi bezoeken. Het Burma-Thailand death railway museum en de brug over de Rivier Kwai. We huren fietsen zodat we overal gemakkelijk heen kunnen. We beginnen met het museum. Jeike en Marije hadden ons de avond ervoor aangeraden om wel alle bordjes goed te lezen, dus dat gaan we doen! Het is een heel heftig verhaal en eigenlijk is het heel raar hoe weinig we ervan af weten en dat er op school bijna niks over wordt verteld, terwijl het ook over Nederland gaat. De Japanners hadden een verdrag gesloten met Thailand en wilden hun rijk verder uitbreiden naar India. Ondertussen hadden ze al Nederlands-indie en heel veel andere landen in Azië veroverd. Om India te veroveren moest er een manier worden gevonden om het land te bereiken. Over zee was het te gevaarlijk dus bleef er eigenlijk maar 1 optie over: een spoorlijn door Thailand en Birma. Ze ronselden daar locals voor die zochten naar een baan en ze gebruikten de krijgsgevangen (Prisoners of War, waaronder ook veel Nederlanders) om dit te voor elkaar te krijgen. De omstandigheden in de kampen waren heel slecht: veel te weinig eten, niet genoeg medicijnen en gevaarlijk werk. Zo stierven er uiteindelijk 100.000 mensen. De Japanners hadden wel respect voor de doden, dus mochten ze begrafenissen houden voor de overledenen. Na het museum gingen we dan ook naar het allied war cemetry. Heftig om te zien! Bij Kanchanaburi moest het spoorlijn de rivier over en hebben ze dus een brug gebouwd. Tijdens het einde van de WW2 is een gedeelte van de brug vernield, dit hebben ze weer gemaakt en het treinspoor is nu ook weer in gebruik. Lotte en ik hadden eigenlijk verwacht dat het daar redelijk rustig zou zijn, maar integendeel. Super veel toeristen, allemaal kraampjes en hele vrolijke muziek. Na het museum hadden we dit niet zien aankomen, wij waren nog helemaal beduusd van het verhaal. Gelukkig begon het regenen en werd de brug wat rustiger, want je mag er overheen lopen. Mooi even wat foto's gemaakt. Daarna wilde ik graag nog naar heritage walking street, want dat raadde de lonely planet aan. Dus we gingen er op onze fietsjes naar toe. We raakten een beetje verdwaald, maar uiteindelijk vonden we het. Helaas leek alles dicht, totdat we langs een massage salon liepen. Lotte wilde de hele tijd al heel graag een Thaise massage proberen en het was hier maar 200 Bath voor een heel uur (6 euro ongeveer). Dus we wagen ons er maar aan. Het was heel anders dan dat we verwachtten. Niet erg relaxt en het leek meer op een fysiotherapie behandeling. Maar we hebben het gedaan! We hoorden van Jeike en Marije dat je bij Blue Rice hele lekkere currys kan eten en dat ze daar rekening houden met de scherpte voor toeristen. En ze hadden gelijk! Het was echt de meest geweldige overheerlijke curry ooit! Ik heb m'n bord bijna afgelikt! We hebben gelijk besloten dat we de dag erna daar weer gaan eten. We gaan vroeg naar ons bedje want morgen willen we naar de erawan watervallen om 8 uur.